KUBA - DZIEŃ 16

Przejdź do DZIEŃ 17

Wyruszyłyśmy ok 9, nie jedząc śniadania w casie. Tym razem chciałyśmy zjeść jak Kubańczycy czyli na ulicy w Cafeterii. 

Autobusem nr 1, upchane jak sardynki, dojechałyśmy do głównego deptaku. Tam najpierw weszłyśmy do cafeterii, gdzie kupiłyśmy bułkę z jajecznica (taka sobie), a pięć kroków dalej zobaczyłyśmy kolejną, gdzie postanowiłyśmy dojeść. Tym razem jedzenie okazało się dużo lepsze. Aga zamówiła bułkę z jajecznicą (wiadomo - dzień bez jajecznicy, to dzień stracony) i szynką, a ja z pysznymi krokiecikami.

wejść do autobusu nie było łatwo

w poszukiwaniu jedzenia. Na głównym deptaku

nasza pierwsza Cafeteria. Roje much i jedzenie takie sobie

a w tym miejscu znalazłyśmy Cafeterię z przepysznym jedzeniem

i te niesamowite oznaczenia

to miejsce polecamy

Aga czeka na jedzenie

i nasze jedzonko

No i ruszyłyśmy na zwiedzanie. Na początek Plaza del Carmen z figurkami ludzi. Bardzo ładny plac, w dodatku pusty, bez turystów. Plac wziął swoją nazwę od kościoła Iglesia del Carmen z 1825 w stylu barokowym. 

w drodze na Plaza del Carmen

i już jesteśmy na placu

Iglesia del Carmen

figurki na placu

galeria

przy takim upale nawet psy wypoczywają

ktoś te plecaki musi pilnować ;)

Potem Plaza San Juan de Dios i na koniec Plaza del Christo. Wiem, że może Wam się wydać, że w sumie nic nie zobaczyłyśmy, ale uwierzcie chodzenie w tych godzinach po ulicach, w prażącym słońcu, to nie lada wyczyn. 

Place w Camanguey są bardzo podobne do siebie. Niewielkie place, przy których stoją kościoły. Zawsze zamknięte. Na niektórych placach są rozłożone stragany. 

Plaza San Juan de Dios

Plaza del Christo

Po zwiedzaniu odwiedziłyśmy słynną kubańską lodziarnię Coppelia. Wnętrze i sposób podawania kojarzyło mi się trochę z taka PRL-owską jadłodajnią. Lody jak zwykle zbyt słodkie i zbyt szybko się rozpuszczały.

Coppelia

spacerując po ulicach Camanguey

riksze

warzywa na straganie

  

rozpadający się dworzec kolejowy

wracając do casy

Po lodach spacerkiem wróciłyśmy do casy. Zabrałyśmy plecaki i poszłyśmy na przystanek autobusowy.

Miałyśmy dwie opcje dostania się na Viazul. Pierwsza to taksówka konna, a druga opcja to autobus miejski, ale pod warunkiem, ze będzie pustawy.

Bryczki nie złapałyśmy, a autobus przyjechał prawie pusty. Zapłaciłyśmy za dwa bilety 0,4 CUP (tak, tak!) i ruszyłyśmy. Kierowca był tak miły, że pozwolił nam położyć duże plecaki obok siebie. I tak rozkoszowałyśmy się podróżą prawie pustym autobusem aż do... kolejnego przystanku, na którym doszło tyle ludzi, ze jechałyśmy ściśnięte jak sardynki. Kierowca tylko na każdym przystanku mówił "przechodzić dalej". I tak do stacji Viazul ok. 20 min. Nigdy więcej.

Na stacji Viazul nadałyśmy bagaże (tym razem nie było dodatkowej opłaty), poczekałyśmy jakieś 20 min, zajęłyśmy miejsca i po 6 godzinnej podróży byłyśmy w Santiago de Cuba. Na dworcu czekał na nas właściciel casy.

Casa okazała się niczego sobie, ale... Znowu spłuczka działała na słowo honoru i brakowało deski (to jakaś moda na Kubie???). Deska znalazła się na drugi dzień.

Przejdź do DZIEŃ 17