IJEN

Jazda w pobliże Ijen była tym razem krótsza. W hotelu w Sempol Village byłyśmy o 20, ale wyjście na wulkan miało się rozpocząć o 1 w nocy. Zatem szybki prysznic (była ciepła woda!) i spać chociaż na te parę godzin.

Na wulkan ruszyliśmy o 1 w nocy, wcześniej hotel przygotował nam suchy prowiant. Najpierw jakieś pół godziny pojechałyśmy busikiem do Paltuding Post (punktu wypadowego na Ijen), a potem z przewodnikiem ruszyliśmy w stronę krateru. Trasa do krateru ma jakieś 5 km. Składa się z 2 km łagodnego podejścia, potem 1 km bardziej stromy. Po tych 3 km dochodzimy do domku, gdzie przebywają górnicy. Ostatnie 2 km to łagodne podejście po zboczu wulkanu. I dochodzimy do punktu widokowego, z którego można zobaczyć wnętrze krateru. Wędrówka w nocy ma swój niepowtarzalny urok. Gwiazdy na niebie świecą bardzo jasno, widać drogę mleczną i wiele tzw. spadających gwiazd (czyli co 5 minut można wymyślać sobie życzenia ;)). Gdy doszłyśmy do punktu widokowego zobaczyłyśmy niebieskie ognie (nie powalały) i światła czołówek  ludzi schodzących ku wnętrzu (niesamowity widok, lepszy niż te niebieskie ognie).

tablica informacyjna

niebieskie ognie

I tu nastąpiła najtrudniejszą część wędrówki. Zejście na dół. Wierzcie mi schodzenie w dół jest trudne, a w nocy, gdy nie widać dobrze ścieżki jest bardzo trudne. Nie zapomnijcie zabrać ze sobą latarki, najlepiej czołówki (taka zwykła latarka może przeszkadzać, gdy szukacie punktu oparcia) i buty z podeszwą, która nie ślizga się po żwirku i kamieniach. Nam wędrówka w dół zajęła sporo czasu, ale po zejściu ukazał się niesamowity widok niebieskich ogni i kłębów dymu. 

niebieskie ognie, górnicy i turyści

Ja próbowałam zejść na sam dół, ale pierwsza próba nie udała mi się, bo zawiał wiatr i odór siarki nie pozwolił mi oddychać. Szybko stamtąd uciekłam. Usiadłam w pobliżu, na skałkach, i razem z innymi ludźmi obserwowałam ciężką  pracę górników, którzy wydobywają tam siarkę. Ich praca jest nie do wyobrażenia. Do krateru chodzą tam i z powrotem, skacząc po kamieniach, w kaloszach, jak górskie kozice. W dodatku niosąc ciężkie kosze z siarką (niektóre ważą nawet 100 kg). A co jest nie do uwierzenia, tam na dole przeważnie pracują bez żadnych masek.

to jeden z najcięższych zawodów świata

te kosze nie raz ważą ponad 100 kg

kawałki siarki, która transportują górnicy

siarka

więcej o górnikach z Ijen (zaczyna się od 31:10)

Po pewnym czasie podjęłam kolejną próbę zejścia na sam dół, ale tym razem bardziej na to się przygotowałam czyli założyłam maskę chirurgiczną, dodatkowo owinęłam usta chustą. I udało mi się :) Widok nie do opisania.

Po pewnym czasie zaczęło się rozwidniać i zobaczyłam, że na dole prawie już nikogo nie ma. Czyli najwyższy czas wracać, ale z drugiej strony ociągałam się jak tylko mogłam, bo im jaśniej było, tym bardziej widok oszałamiający. Okazało się, że w środku jest jezioro (!). Jak później wyczytałam, nie warto się w nim kąpać, bo ph tej cieczy wynosi poniżej 0,3 czyli dosłownie można się w niej rozpuścić.

Na górę wchodziło się znacznie łatwiej, bo było jasno, ale i tak ciężko było znaleźć ścieżkę. Czasami się wydawało, że ścieżki nie ma, a jest tylko kupa kamieni :)

gdzie ta ścieżka?

i już prawie jestem na krawędzi krateru :)

widok z punktu widokowego

film o Ijen

Po dotarciu na górę, byłam jeszcze bardziej zaskoczona widokiem. Miałam wrażenie, że znalazłam się w niebie, bo dookoła były chmury. Widoki nie ziemskie. 

Schodzenie w dół do busa było już łatwe, zejście jedynie utrudniał drobniutki żwirek, na którym można łatwo się pośliznąć. 

wchodzę na górę i widzę coś takiego :)

ścieżka na i z Ijen

dowód, że Ijen to nie wulkan, który ot tak sobie dymi

widok z Ijen... widzisz coś takiego i myślisz: "uciekać czy podziwiać"

takie (i nie tylko takie) cuda można kupić od górników 

Po dotarciu do busa był czas na toaletę i zjedzenie śniadania. No i ruszyliśmy w stronę Bali. Oczywiście z naszym przewoźnikiem to nie była łatwa sprawa. Po dotarciu do Ketapang (portu) wysiedliśmy z busa i czekałyśmy ok godziny na nie wiadomo na co. Bez żadnych informacji, jedynie nasz opiekun zebrał bilety i wciąż je liczył i ciągle coś mu się nie zgadzało. Jak w końcu doliczył się biletów ruszyliśmy na przystań i tam wysiedliśmy na prom na Bali. Rejs trwał ok. godziny. Po zejściu na ląd zostaliśmy upchnięci do miejscowych busików i ruszyliśmy do Dempasar. Jazda trwała ok 4 godzin. Wysadzili nas w pobliżu jakiegoś dworca autobusowego. Tam każdy już poszedł w swoją drogę. Angelika i ja złapałyśmy bemo (mały rozwalający się busik) do Ubud (90 000 rp). I tak dotarłyśmy do celu. W Ubud na głównej ulicy, niedaleko Monky Forrest znalazłyśmy nocleg za 175 000 za pokój. I jedyne co nam pozostało to prysznic, kolacja (jadłyśmy w wegetariańskiej knajpie) i spanie.

port w Ketapang

na promie

bemo - prawie jak nowe;)

nasze wegetariańskie jedzonko - lepiej wyglądało niż smakowało