DZIEŃ 17 - ROZWÓD

Tym razem Aga wstała przede mną, bo miała wyruszyć do jaskini z posażkami Buddow o 8.30. A oczywiście najpierw trzeba zjeść śniadanie, bo jak mi powiedziała dwa dni wcześniej "Polak głodny, Polak zły". Przed wyjazdem do jaskini, jeszcze zdążyła wrócić do naszego pokoju z informacja, ze MUSZE zjeść placuszki, które sprzedaje kobieta za rogiem.

Tak jak was wczoraj informowałam, dzisiaj miał być dzień naszego rozwodu, ale tak się złożyło, że nie trwał długo... niestety ;)

Czyli Aga pojechała i popłynęła do Buddow, a ja ruszyłam na spacer po mieście.

Początkowo miałam poruszać się rowerem, ale zrezygnowałam z tego pomysłu i ruszyłam, jak to mówią moi uczniowie, z buta. 

Na początek, oczywiście śniadanie. Skusiłam się na ten placuszek od pani zza rogu. Dobry, chociaż nie powalał na kolana, a potem trafiłam na zupkę. Bardzo dobra. W dodatku siedziałam z tubylcami, co miało swój urok. 

A mój spacer po mieście? Na pierwszy ogień poszedł targ. Co ja tam nie widziałam. Pomijając takie standardy jak warzywa, owoce, ubrania i inne duperelki, to sprzedaż mięsa rozkładała na łopatki. Wrażliwe osoby nie powinny tam chodzić. Te roje much powalają, ale ja sobie wmawiam, ze to co jem jest czyste, zdrowe i przechowywane w lodowce... taaaa. 

Widziałam też taka ciekawostkę jak sprzedaż żab na pęczki. Czyli te biedne żabki miały na jednej nóżce przywiązany sznurek i były tak wszystkie razem powiązane. Jak jesteś obrońcą zwierząt, to nie zapuszczaj się w te rejony, bo tym bardziej może Cie dobić widok nadziewanych żywych żabek na patyczki od szaszłyków w celu ich późniejszemu grillowaniu i zjedzeniu. Smacznego.

bez drastycznych scen

Potem przeszłam się ulicami Luang Prabang, żeby dojść do mostu bambusowego. Oczywiście przeszłam na druga stronę rzeki (ta przyjemność kosztuje 5000kip). Po drugiej stronie było parę sklepów i oczywiście Wat. Wat jakoś nie powalał, ale pogadałam sobie z Laotańczykiem  mieszkającym w Nowej Zelandii. 

Wat po rugiej stronie rzeki

takie widoczki sa bardzo czeste na ulicach luang Prabang czyli kura ze swoim potomstwem i wiekszym i mniejszym

inny sposob karmienia Buddy. Pamietacie mrowki z dnia wcorajszego?

A potem z powrotem na właściwą stronę rzeki. I w czasie drogi powrotnej złapał mnie deszcz. Szybko uciekłam do lodziarni. A co będę moknąć ;)

Deszcz jak szybko zaczął padać, tak szybko się skończył. 

widok na rzeke

tak wygląda mos bambusowy, czy jest szansa, żeby coś takiego u nas oddano do użytku?

wędkarze z dedykacja dla mojego ojca :)

Na koniec mojego samotnego pól dnia ruszyłam do Watu... o jakieś bardzo skomplikowanej nazwie, który znajduje się tuz przy naszej ulicy.

I tam pozostałam do powrotu Agi.

i parę zdjęć z wycieczki Agnieszki

naleweczki z zawartoscia... i te kraniki :)

 wejscie do Watu

 i Buddy

 tysiace Buddow

Po wymianie wrażeń i przebraniu się Agnieszki (trwało to godzinami!) ruszyłyśmy na obiad. Aga zaszalała tym razem i nie wybrała swojego tradycyjnego ryżu tylko.... uwaga.... makaron. Coż za zmiana. A ja wybrałam znowu jakieś tradycyjne danie z Luang Prabang, którym okazała się zupa podobna w smaku do naszej ogórkowej tylko, ze była z grzybami.

moja zupka

Aga wcinajaca makaron

Po obiedzie pospacerowałyśmy po mieście, znalazłyśmy fajna miejscówkę przy rzece, posiedziałyśmy, pogadałyśmy i dzień się skończył. 

spacerujac po miescie

takie specyfiki można znaleźć na nocnym markecie

hamak w tuk-tuku. Wersja de lux

i jak zwykle będzie o to zdjęcie pretensja, ale chcecie takich więcej, nieprawdaż?

tutaj z dziećmi się nie cyndolą, dwuletnie dziecko na murku, a za nią przepaść? komu to przeszkadza?

Jutro na wodospady.


idź do:
DZIEŃ 16
DZIEŃ 18