UBUD - DZIEŃ 2

To miał być lightowy dzień. Angelika nie czuła się dobrze, więc nie miałyśmy przesadzać ze zwiedzaniem. Do wyboru miałyśmy dwie opcje: Tirta Gangga czyli Wodny Pałac lub świątynie Gunung Kwai i Tirta Empul. Sprawdzając na google maps wydawało mi się, że Tirta Gangga jest bliżej (jakieś 17 km) i na południe od Denpasar. Później się okazało, że jest w całkowicie innym miejscu, oddalona od Ubud ponad 60 km, co w Indonezji jest olbrzymią odległością. No, ale tego nie widziałyśmy, więc zdecydowałyśmy się na Ganggę.

Ruszyłyśmy dość późno i postanowiłyśmy skorzystać z bemo. Busiki bemo zbierają się przy Ubud Palace. Trochę nas początkowo zdziwiło, że nikt nie chciał się zgodzić na podwózkę, ale w końcu znalazł się kierowca, który zgodził się nas podwieźć na autobus do Amblapura, a stamtąd miałyśmy złapać bemo do Tirty Ganggi. Koszt podwózki 20 000 od osoby. Ja wprawdzie się dziwiłam czemu nie do Denpasar, ale wciąż nie zapalało mi się czerwone światełko. Kierowca nas podwiózł na autobus, na który nawet nie musiałyśmy czekać. I dopiero w autobusie zorientowała się, że google maps coś mi nakłamało.

w autobusie

Podróż autobusem trwała wieczność, bo ok. 3 godzin. Bilet kosztował nas 50 000 za dwie osoby, ale tak naprawdę powinien kosztować 50 000 od osoby. Tylko, że ja jak usłyszałam cenę pomyślałam, że znowu próbują nas naciągnąć i powiedziałam, że tyle nie zapłacę. Bileter popatrzył na mnie bezradnie i sobie poszedł. 

W końcu przyjechałyśmy do Amblapury. Złapałyśmy bemo do pałacu (zdzierstwo, bo 60 000 od osoby) i po jakiejś 0,5 godzinie dotarłyśmy na miejsce. 

Wodny Pałac to przepiękne miejsce. Pełne zbiorników wodnych, posągów i wspaniałej roślinności. W jednym z basenów można się nawet wykąpać. Spędziłyśmy tam sporo czasu spacerując, robiąc zdjęcia i chodząc po wodzie. Tak, tak, po wodzie :)

Tirta Gangga

chodzenie po wodzie

Po wyjściu z Tirty poszłyśmy na obiad do okolicznej garkuchni. 

A potem nastąpił dramat w kilku aktach ;) Okazało się, że nie mamy jak wrócić do Ubud. Pani na parkingu powiedziała nam, że nie ma już bemo i może jutro będą. Jakiś człowiek zaproponował nam podwiezienie do Ubud za 400 000, inny za 150000, ale tylko do Amblapury. Zdesperowana zaczęłam chodzić po parkingu od kierowcy do kierowcy z pytaniem czy ktoś jedzie w naszym kierunku. Udało się za 3 razem. 4 kobiety zgodziły się nas podwieźć do Denpasar. I tak uratowały nam 4 litery ;)

tarasy ryżowe w pobliżu Pałacu

Podróż znowu trwała ponad 2 h, ale ciekawe było obserwowanie, jak Indonezyjki zachowują się podczas jazdy. Czyli śpiewanie na głos i jedzenie olbrzymiej ilości chipsów. 

W czasie drogi między mną, a Angeliką wywiązała się dyskusja na temat sposobów podróżowania. Szczególnie gorąca na temat autostopu. Bo dla niej to forma żebractwa, dla mnie najciekawszy sposób podróżowania. 

Do Denpasar dojechałyśmy, jak już się ściemniało. Jeszcze tylko poszukiwania bemo do Ubud, opłata 100 000 za dwie i byłyśmy na miejscu. 

Po tych wszystkich przeżyciach wróciłyśmy do naszego domku i spać.